शोक

आताच एक मित्र मला म्हटला , की त्याची सख्खी बहीण वारली. ष्टोव्ह्च्या स्फोटात जळून मेली.वाचून सुध्धा अंगावर शहारा येतो ना?मला नाही आला.धक्का बसला एवढं नक्की, पण मन मात्र आधीसारखंच शांत होतं.कसली खळबळ नाही की दुःख नाही.त्याचं सांत्वन सुध्धा करता आलं नाही. असा कसा मी दगड झालो? माझ्या एवढ्या चांगल्या मित्राची बहीण स्फोटात जळून जाते आणि मला काहीच वाटत नाही?

असंच ५-६ वर्षांपुर्वी माझ्या एका शाळेतल्या मित्राचे आई-वडील ट्रेनच्या अपघातात गेले. मी २ दिवस त्याला भेटायला देखील गेलो नाही.अशी असते मैत्री?मनात कायम एक भिती होती, की आपण तिथे गेल्यावर मुर्दाडासारखे बसून राहू, आणि त्याचे सांत्वन करणं तर सोडाच, त्याला आपला तिरस्कार वाटू लागेल.तरी धीर करून मी तिस-या दिवशी त्याच्या घरी गेलो. त्याच्या मोठ्या भावाची अन्नावरची वासनाच उडाली होती. तो सतत एका कोप-यात बसून रडत होता, आणि माझ्या मित्रालाच आपल्या मोठ्या भावाचं सांत्वन करायला लागत होतं.एवढं मी सहन करू शकत होतो, पण जेव्हा मी त्याच्या आजोबांच्या डोळ्यात बघितलं, तेव्हा मात्र मला रडू आवरेना.मी त्याचं सांत्वन करायच्या ऎवजी त्यालाच माझं सांत्वन करायला लागू नये म्हणून मी त्याच्या घराबाहेर पडलो आणि पोटभर रडून घेतलं.त्या दिवशी मी देवाला लाख शिव्या दिल्या असतील, पण मित्राशी धीराचा एक शब्द नाही बोलू शकलो.चांगले पांग फेडले १० वर्षांच्या मैत्रीचे.नंतर खूप वाटलं, पण तेव्हा काहीही करू शकत नव्हतो.

आज माझा मित्रपरिवार ब-यापैकी मोठा आहे. इंजीनायरिंग मधले, इथे IIT मधेही बरेच मित्र आहेत. उद्या मला तशीच गरज भासली तर ही सर्व माझ्या मागे खंबीरपणे उभी रहातील ह्याची मला खात्री आहे.मग अशीच खात्री मी स्वतःच्या बाबतीत का देऊ शकत नाही? आपल्या मित्राशी ज्याला चार सहानुभूतीचे शब्द बोलता येत नाहीत,त्याने कुणाच्या जीवावर "मी तुझ्या पाठी सतत उभा आहे" असं इतरांना सांगावं? माझी मित्रांची निवड अचूक आहे. त्यांची मात्र चुकली आहे.............