Wednesday, August 01, 2007

सेकंड क्लासिक!!!

नुकताच मी कानपूर ते नागपूर हा १७ तासांचा प्रवास ट्रेनच्या जनरल डब्यातनं केला. त्याच प्रवासाची ही अरबी कथांइतकी नाही, तरी ब-यापैकी सुरस आणि चमत्कारिक कहाणी....



माझा आधीचा प्लॅन होता की रात्री कानपूर स्टेशनला जायचं, तिथून भोपाळचं जनरलचं तिकीट काढायचं आणि आणि मग भोपाळहून सकाळी नागपूरची गाडी पकडायची. पण एवढं सरळसोट नशीब घेऊन जन्माला आलो असतो तर काय हवं होतं?

आधी ब-याचशा कटकटी झाल्यावर, म्हणजे, आदल्या रात्री स्टेशनवर जाणे, तिथे गाड्या बदाबद लेट असणे,५ तास मला हवी असलेली एकही गाडी न येणे, मग रात्री १.३० वाजता परत हॉस्टेलवर जाणे, असे सगळे माझ्या बाबतीत आवश्यक असलेले सोपस्कार करून झालेले होते

तर दुपारी मी स्टेशनवर पोचलो.पुन्हा तिकिट काढलं आणि वाट बघत बसलो. ती गाडी जनरली ५-६ तास लेट असते.पण सुदैवाने, ती त्या दिवशी फक्त १ तास लेट झाली.मी जनरल डब्याच्या दिशेने धावत सुटलो.पहिले २-३ डबे इतके गच्च भरले होते की कोणी आत घुसण सोडाच, पण कोणी हललं असतं तरी लोकं चुरमु-याच्या डब्यातून जास्ती भरलेले चुरमुरे सांडतात तसे सांडले असते.मग मात्र मी तिस-या डब्यात चढायचा निश्चय केला. तिथली लोकं मला म्हटलीच," जगा नहीं ,आगे जाऒ", पण तेव्हढ्यात मला त्या डब्यातनं २-३ लोक उतरताना दिसले, आणि मे ओरडलो," वो देखो, जगा हो गयी.." असं म्हणत मे स्वतःला त्या डब्यात कोंबून घेतलं.

आत पोचल्यावर पहिला अर्धा तास कसाबसा उभा राहिलो. नंतर संधी मिळताच पहिल्या कंपार्टमेंट मधे घुसलो, बॅग हूकला लटकवली आणि जागा मिळायची वाट बघत बसलो.इथे मी स्टेशनवर विकत घेतलेलं कॉमिक्स उपयोगाला आलं. तिथल्या एका माणसानं ते वाचायला मागितलं.ते दिल्यापासून त्याचा माझ्याकडे बघायचा दृष्टिकोन एकदम बदलला.थोड्याच वेळात, तिथे खाली २ बाकांच्या मधे बसलेलं एक पोरटं उठलं आणि उभं राहिलं.मी तातडीने ती जागा पटकावली, पण खाली बसल्या बसल्या मला लगेच कळलं, की ते पोरगं का उठलं ते. तिथे बसल्यावर मागचं बाक पाठीला जोरदार टोचत होतं.मी तरी तसाच बसलो, हळूहळू मी मी ९० डीग्रीमधे वळलो, आणि माझी पाठ लोकांच्या खाली सोडलेल्या पायांवर खुशाल रेलून दिली. त्या लोकांनी आपले पाय उचलून वर घेतले की तेव्हढ्यापुरतं सरळ बसायचं, खाली सोडले के परत रेलायचं, असा माझा कार्यक्रम सुरू होता.६ तासांनी मला बसायला बाक मिळालं.मी हुश्श केलं. पण मला काय माहित होतं, की प्रवासातली खरी गंमत तेव्हा कुठे सुरु होणार होती ते?

आमच्या वरचे समोरासमोरचे दोन्ही बर्थ खचाखच भरले होते, आणि त्यावर बसलेल्या लोकांनी आपापले पाय विरुद्ध बाजूच्य बर्थवर टेकवले होते. त्यमुळे मी वर पाहिलं की मला फक्त उलट्या-सुलट्या पायांचा समूह दिसायचा. अंधार पडला, तशी त्या पायांमुळे ट्यूबचाही प्रकाश खाली पोचेना, तेव्हा आम्ही खालच्या माणसांनी कलकल करून वरच्यांना प[य बाजूला करायला लावले. माझ्या बाकाच्या बरोब्बर वरती एक अफलातून असामी बसला होता. आपण वरून लोकांच्या अंगावर वेगवेगळ्या वस्तू टाकल्यास त्याचा त्यांच्यावर काय परिणाम होतो ह्याचा बहुदा तो अभ्यास करत असावा. माझ्या बाजूला एक नवरा बायहो आणि त्यांची ३ मुलं असा परिवार बसला होता. त्यातला छोटी मुलगी बाकावर झोपली होती. तर वरून एक चप्पल सरळ त्या मुलीच्या कानसुलावर पडली आणि ती रडतच उठली. वरच्या संशोधकानी सुरवात तर जोरदार केली होती. त्यावर बरीच कलकल झाली. पण वरच्या माणसाचं कुतुहल काही एव्हढ्यावर संपलं नव्हतं. कुठल्यातरी स्टेशनवर त्याच्या चेल्यानी पाणी भरून आणलं. ती बाटली पण अशी नामी निवडली होती, की ती जरा दाबली वरच्या झाकणातून पाणी ओघळून खाली पडायचं. त्याचा पहिला प्रसाद अर्थातच अस्मादिकांना मिळाला. त्या बाटलीतनं पाणी ओघळून सरळ माझ्या हाफ़ पॅंटवर पडलं. परत आम्ही खालच्या लोकांनी कलकल केली, तेव्हा त्यने सॉरी वगरे म्हटलं. पण त्याने हाच प्रयोग तातडीने माझ्या बाजूला बसलेल्या कुटुंबावर केला आणि परत आमचा सर्वांचा कलकलाट सहन केला. मात्र त्याने प्रगती करणं सोडलं नाही.

एका स्टेशनवर त्याने पोळी आणि रसाची भाजी विकत घेतली, आणि अपेक्षेप्रमाणे, त्या भाजीचा नमुना , खालच्या मुलीच्या ड्रेसवर शोभून दिसेल असं वाटल्यामुळे की काय कोण जाणे, त्यावर सांडला. त्यावर मात्र तिच्या आईने बरीच आरडाओरड केली. त्यावर त्यानी दिलेलं उत्तर, मी आयुष्यात विसरणार नाही. तो म्हटला, " अहो काही नाही, तो रस उष्टा नाहीये!!!!!!! " म्हणजे तो ड्रेसवर पडलेला रस त्या मुलीने चाखून, तो उष्टा असल्यामुळे एव्हढी आरडाओरड करते आहे, असा बहुधा त्याचा समज झाला असावा.

ह्या सगळ्या प्रकावर, हसता हसता मला कधी पेंग आली ते कळलंच नाही. एकदम पहाटे नागपूर आल्यावर माझ्या बाजूच्याने मला उठवलं, आणि मी सामानासकट स्टेशनवर उतरून, मला घ्यायला आलेल्या माझ्या मित्राला जाऊन भेटलो. त्याला हा सगळा किस्सा कधी एकदा सांगेन असं मला झालं होतं. मी आलो होतो सेकंड क्लासमधून, पण मला आलेला हा अनुभव नक्कीच हिंदी सिनेमातल्या हिरोच्या B.A. डीग्रीसारखा "फर्स्ट क्लास फर्स्ट" होता!!!

1 comment:

Anonymous said...

Read your blogs.
Absolutely marvelous.
Jabardast pratibha laabhaleli ahe Chaphya tula. Great.
Tu rahsyakatha ani vinodi lekh donhi titkyach samarthapane lihile aahes yaache vishesh kautuk.
Keep writing.

Hemant